AS NOSAS EMOCIÓNS

Ata o momento, unha grande parte do tempo se destinou a traballar as normas da clase, esas das que case nunca nos lembramos:
XOGAR SEN PELEXAR
COIDAR E RECOLLER OS XOGUETES
NON BERRAR
CAMIÑAR A MODIÑO POLA CLASE, SEN CORRER
RESPETAR A QUENDA DE PALABRA
...
Agora, que pouco a pouco as imos lembrando... destinaremos unha parte da clase a algo que vai ben relacionado coas normas da clase, pero que se refiren á nosa relación co mundo exterior en xeral. A esta parte lle chamaremos EDUCACIÓN EMOCIONAL, e a imos traballar pouquiño a pouco para aprender a desenvolvernos no noso medio, que cada vez se fará máis grande, axeitadamente.
O outro día, víchedes que traballamos "as grazas" e "o por favor" cun conto e un xogo, e o certo é que si nos está a funcionar dentro da aula, e tendes que esixirnos que fóra dela tamén.
Hoxe o que fixemos foi traballar coas emocións. Sabemos que non sempre estamos ledos, nin tristes, nin asustados, nin enfadados... e hai algunhas cousas que nos fan pasar dun estado emocional a outra, sobre todo (en canto ó cole) os enfados que temos cando queremos dous nenos ou nenas o mesmo xoguete, cando nos enfadamos porque alguén non quere xogar ó xogo que dicimos nós... e tamén cando alguén nos fai dano, ou nos asustamos por algo.
Iso o traballaremos a diario intentando que pouco a pouco nos demos conta desas pequenas cousiñas que agora nos preocupan tanto, e que pronto aprenderemos a solucionar (pelexarse por un obxecto...).
Ademais no cole temos un panel no que cada día na asamblea teremos que poñer a nosa foto no estado de ánimo correspondentee si en algún momento da mañá cambiamos de estado, teremos que cambiar a foto e explicar por qué, e entre todos iremos buscando solucións.
LEDICIA

TRISTEZA

ENFADO

SUSTO

Un exemplo que sucedeu hoxe foi que: Ángela e Paula se enfadaron porque as dúas querían o mesmo caldeiro, unha dicía que ela o tiña primeiro, e a outra que non que o tiña ela e o quería para ela. Solución a este problema: HAI QUE COMPARTIR!!!!! Pero... como compartimos un caldeiro? Pois agarrando unha por un lado e outra polo outro, e xogando xuntas. Non foi nada difícil solucionalo!!!
Non parece que estén enfadadas verdade? Pois eu aínda teño "nas orellas" os berros e os choros de 10 segundos antes!!!
Publicado por
Etiquetas:

No hay comentarios:

Publicar un comentario

Suscribirse a: Enviar comentarios (Atom)

COUSAS PARA RIR:

Celia: despois de moito correr polo patio (no recreo) ven e dime que lle mire o corazón que ten unha taquicardia. Despois dun rato, e de falar sobre as pulsacións (que aumentan despois de facer moito exercicio, ou se estamos moi nerviosos...) suspira e di: "ay, porque los humanos tendremos que sufrir tanto!!!".
Lucía e Adrián: están falando e Lucía dille a Adrián, ven á miña casa, (e Adri dille que sí). Logo Lucía dille, sí ven que vou ter moitas visitas... (e cando volvo a escoitar a conversa oigo a Adrián que lle di: puffff, non eu non vou que con tantas mulleres me vou a empachar!!!
Adrián: estamos na asamblea e miramos o panel dos encargad@s, e temos que facer un salto, porque non podemos ter dous cargos xuntos, entón di Adrián, hoxe tócalle a Naim porque Ángela é a turista!!!! (protagonista, claro!)
Joel: remata unha ficha e dígolle agora pon o teu nome e a data (e sinálolle para o encerado magnético onde está posta), el mirame con cara rara e dime: a lata? profe eu non se de que lata me estás falando!
Adrián: Están falando na asamblea, por quendas, e alguén comenta que a súa habitación ten dúas camas, e o color da súa habitación... cando lle toca de falar a Adrián el tamén explica como é a súa habitación, e nos di que hai dúas camas, que el durme na máis alta e Ángela na máis pequena. Pero o que máis claro nos deixa é que: "no son dos camas, una encima de la otra, porque esas cuestan mucho dinero y yo sólo tengo dos carteras".
Aaron: Estando no patio, un neno me di que hai unha pala de xogar no areeiro rota, é ven Aaron correndo, e dime: "no importa profe, mamá la cose".
Lucía: Nun momento de patio no que está comigo porque se acaba de pelexar, dígolle que se quede conmigo un ratiño, ata que se lle vaia o xenio. Pasado un rato dime, "profe, xa se foi" e eu dígolle, non que aínda o vexo por aquí (e fago un xesto sinalando por riba da súa cabeza). Ela moi chea de razón, toca a cabeza e dime "pero profe, isto non é o xenio, é unha diadema".
Aaron: Ven a ensinarme unha pupa que ten na man, e eu sóplolle nela e cántolle: Sana sana cuíño de rá, senon sanas hoxe sanarás... e calei para que el seguirá, e dixo: "despois".
(Debía de querer unha curación máis rápida do que di a canción).