AS TAREFAS e outras historias!!

Como xa ben sabedes, na clase temos uns encargad@s cada día, que teñen que facer unhas determinadas tarefas, e por certo, cada día máis e máis difíciles.
Pero... aínda que somos nenos e nenas de tres idades distintas, valémonos diso para aprender moitísimas cousas, así: os pequen@s aprendemos moito dos máis maiores, e os maiores axudamos ós pequen@s. E entre todos, APRENDEMOS A APRENDER!!!!
Moitas veces o día escoito a frase NON SABO... e seguro que vós tamén, e claro, o primeiro que nos xurde ó escoitar iso, é gracia!!! e aínda pensamos, pero por que os nen@s dirán sempre non sabo, ou profe xa acabín? E non é nin simplemente algo gracioso, nin quere dicir que o nen@ non saiba falar, senón todo o contrario. Isto quere dicir que está nunha fase (xeralmente ós tres anos) de adquisición da linguaxe, na que adoita a convertir todas as formas verbais en regulares, aínda que non o sexan (algo ben normal, non? como van a saber os nen@s de infantil cales son os verbos regulares e os irregulares?
Así por exemplo:
-si se di... fago (por que non se vai a dicir sabo?
- e si se di... escribín (por que non se vai a dicir acabín?)
(Con algunhas nais xa falei disto, pois vós parecía algo preocupante, pero realmente non o é, só temos que interactuar co nen@ dicíndolle a palabra correctamente, pero sen dicirlle que o que di está mal, pois realmente ten bastante lóxica, ou non?) E ademais se non, o cortamos a falar!!!
Pero o conto de todo isto era dicirvos que os nen@s saben moito máis do que tod@s cremos, pero moitas veces somos os adultos os que limitamos as súas aprendizaxes, e o que temos que facer e empurralas cara a consecución da automía do nen@.
Así, e voltando á frase NON SABO... son moitos os que conseguen que lles poñan o mandilón os adultos, ou que á hora de escribir ou debuxar algo, lle axudedes... e realmente, confiando nas súas posibilidades, e tendo en conta que son responsabilidades deles... terán que facelo solos e ó seu ritmo, pero aprendendo a facelo!!!!
Así que, por favor... non limitedes as súas capacidades que son moitas, e aplaudide os pequenos pasos que se van dando!!! Moitas grazas de parte dos nen@s!!!
E como proba, quen di que un nen@ de 3 anos recén cumpridos non é capaz de ler ou escribir? seguro que de principio non o fará tal cal coma nós entendemos a lectura e a escritura, pero... son capaces de recoñecer letras, números, identificar nomes... e se lles axudamos avanzarán á velocidade dunha nave espacial!!!
Publicado por
Etiquetas:

No hay comentarios:

Publicar un comentario

Suscribirse a: Enviar comentarios (Atom)

COUSAS PARA RIR:

Celia: despois de moito correr polo patio (no recreo) ven e dime que lle mire o corazón que ten unha taquicardia. Despois dun rato, e de falar sobre as pulsacións (que aumentan despois de facer moito exercicio, ou se estamos moi nerviosos...) suspira e di: "ay, porque los humanos tendremos que sufrir tanto!!!".
Lucía e Adrián: están falando e Lucía dille a Adrián, ven á miña casa, (e Adri dille que sí). Logo Lucía dille, sí ven que vou ter moitas visitas... (e cando volvo a escoitar a conversa oigo a Adrián que lle di: puffff, non eu non vou que con tantas mulleres me vou a empachar!!!
Adrián: estamos na asamblea e miramos o panel dos encargad@s, e temos que facer un salto, porque non podemos ter dous cargos xuntos, entón di Adrián, hoxe tócalle a Naim porque Ángela é a turista!!!! (protagonista, claro!)
Joel: remata unha ficha e dígolle agora pon o teu nome e a data (e sinálolle para o encerado magnético onde está posta), el mirame con cara rara e dime: a lata? profe eu non se de que lata me estás falando!
Adrián: Están falando na asamblea, por quendas, e alguén comenta que a súa habitación ten dúas camas, e o color da súa habitación... cando lle toca de falar a Adrián el tamén explica como é a súa habitación, e nos di que hai dúas camas, que el durme na máis alta e Ángela na máis pequena. Pero o que máis claro nos deixa é que: "no son dos camas, una encima de la otra, porque esas cuestan mucho dinero y yo sólo tengo dos carteras".
Aaron: Estando no patio, un neno me di que hai unha pala de xogar no areeiro rota, é ven Aaron correndo, e dime: "no importa profe, mamá la cose".
Lucía: Nun momento de patio no que está comigo porque se acaba de pelexar, dígolle que se quede conmigo un ratiño, ata que se lle vaia o xenio. Pasado un rato dime, "profe, xa se foi" e eu dígolle, non que aínda o vexo por aquí (e fago un xesto sinalando por riba da súa cabeza). Ela moi chea de razón, toca a cabeza e dime "pero profe, isto non é o xenio, é unha diadema".
Aaron: Ven a ensinarme unha pupa que ten na man, e eu sóplolle nela e cántolle: Sana sana cuíño de rá, senon sanas hoxe sanarás... e calei para que el seguirá, e dixo: "despois".
(Debía de querer unha curación máis rápida do que di a canción).