AGASAIOS PERSONALIZADOS

Tod@s sabemos a grande vida social que teñen os nen@s dende ben pequenos, hoxe en día. Que si o cumpreanos da curmá, que si os compañeir@s do cole... sempre están de festa, sobre todo nas fins de semana, e normalmente cada un leva o seu agasaio a cada un dos eventos festivos ós que acode. Estou segura de que ás familias ás veces xa non se vos ocorre nin que mercar, verdade?
O caso é que ás veces, non nos damos conta de que realmente pode ter máis valor algo feito por nós que unha cousa mercada, pero... xa nos mal-acostumamos a mercar, mercar e mercar!!!!!
Pero probade, se acompañamos o noso agasaio cun elemento personalizado e propio seguro que gustará máis, por exemplo:
- Que o nen@ faga un debuxo personalizado para @ cumpreañeir@ e o enmarque pegándoo nunha cartolina e poñéndolle unha lá por detrás para colgalo coma se fose un cadro (moi importante, que non se olvide de facer a sinatura, e a data).
- Que o nen@ faga unha etiqueta divertida para o agasaio, na que poña o nome d@ cumpreañeir@, o seu propio e un pequeniño debuxo (lembrade que sempre se pode decorar pegándolle distintos elementos para que quede máis vistoso: purpurina, pauciños, algodón....)
- E... por que non? que faga a súa propia felicitación de cumpreanos. Pode ser que simplemente faga o debuxo e escriba o texto nun folio ou nunha cartolina dobrada... ou que os maiores lles axudemos coas súas creacións libres, e convertíndoas en cousas "moi elaboradas" e orixinais.
Preséntovos aquí un exemplo nun vídeo dun programa de TV que seguro xa víchedes máis dunha e dúas veces (ART ATTACK). Neste elaboran unhas felicitacións cun crocodilo, cunha cabaza... pero collendo a idea, veredes como se pode traspasar a calquera debuxo que faga un nen@.

Tamén podedes utilizar a técnica dos rizos de papel para facer unhas creacións ben bonitas, aínda que estas teñen que ser realizadas polos adultos, xa que requiren dunha precisión e unha motricidade fina que os nen@s aínda non posúen.
Mirade algúns exemplos que atopei no libro: Rizos de Papel.
Tócavos a vós, máns á obra, cando teñades un cumpreanos, xa sabedes: A CREAR!!!!

No hay comentarios:

COUSAS PARA RIR:

Celia: despois de moito correr polo patio (no recreo) ven e dime que lle mire o corazón que ten unha taquicardia. Despois dun rato, e de falar sobre as pulsacións (que aumentan despois de facer moito exercicio, ou se estamos moi nerviosos...) suspira e di: "ay, porque los humanos tendremos que sufrir tanto!!!".
Lucía e Adrián:
están falando e Lucía dille a Adrián, ven á miña casa, (e Adri dille que sí). Logo Lucía dille, sí ven que vou ter moitas visitas... (e cando volvo a escoitar a conversa oigo a Adrián que lle di: puffff, non eu non vou que con tantas mulleres me vou a empachar!!!

Adrián: estamos na asamblea e miramos o panel dos encargad@s, e temos que facer un salto, porque non podemos ter dous cargos xuntos, entón di Adrián, hoxe tócalle a Naim porque Ángela é a turista!!!! (protagonista, claro!)
Joel:
remata unha ficha e dígolle agora pon o teu nome e a data (e sinálolle para o encerado magnético onde está posta), el mirame con cara rara e dime: a lata? profe eu non se de que lata me estás falando!
Adrián:
Están falando na asamblea, por quendas, e alguén comenta que a súa habitación ten dúas camas, e o color da súa habitación... cando lle toca de falar a Adrián el tamén explica como é a súa habitación, e nos di que hai dúas camas, que el durme na máis alta e Ángela na máis pequena. Pero o que máis claro nos deixa é que: "no son dos camas, una encima de la otra, porque esas cuestan mucho dinero y yo sólo tengo dos carteras".
Aaron: Estando no patio, un neno me di que hai unha pala de xogar no areeiro rota, é ven Aaron correndo, e dime: "no importa profe, mamá la cose".
Lucía: Nun momento de patio no que está comigo porque se acaba de pelexar, dígolle que se quede conmigo un ratiño, ata que se lle vaia o xenio. Pasado un rato dime, "profe, xa se foi" e eu dígolle, non que aínda o vexo por aquí (e fago un xesto sinalando por riba da súa cabeza). Ela moi chea de razón, toca a cabeza e dime "pero profe, isto non é o xenio, é unha diadema".
Aaron: Ven a ensinarme unha pupa que ten na man, e eu sóplolle nela e cántolle: Sana sana cuíño de rá, senon sanas hoxe sanarás... e calei para que el seguirá, e dixo: "despois".
(Debía de querer unha curación máis rápida do que di a canción).